Ναύπλιο

Αφού πάρουμε το πρωινό μας στο ξενοδοχείο, θα ξεκινήσουμε για την προαιρετική μας εκδρομή στα δύο πανέμορφα νησιά του Σαρωνικού. Πρώτος μας σταθμός η κοσμοπολίτικη Ύδρα, η αρχόντισσα του Αργοσαρωνικού. Το ιδιαίτερο χρώμα της, το γραφικό λιμάνι, τα εντυπωσιακά αρχοντικά, τα πλακόστρωτα δρομάκια, τα μονοπάτια της, τα πλωτά ταξί και τα βαρκάκια των κατοίκων του που αποτελούν το δημοφιλέστερο μεταφορικό μέσο από τη μία γωνιά της στην άλλη, θυμίζουν κάτι από Βενετία. Μπορεί να μη φημίζεται για τις παραλίες της, όμως η αρχοντική της ομορφιά και η κοσμοπολίτικη κομψότητά της σαγηνεύουν τον επισκέπτη από τη στιγμή που θα φτάσει στο Λιμάνι. Τα εντυπωσιακά αρχοντικά από τα οποία ξεχωρίζουν εκείνα των Τσαμαδού – που στέγασε τη Σχολή Εμποροπλοιάρχων αμέσως μετά την Επανάσταση – και Τομπάζη, το οποίο στεγάζει παράρτημα της Σχολής Καλών Τεχνών από το 1936. Στην «ενδοχώρα», βρίσκεται το Αρχοντικό Λαζάρου Κουντουριώτη, που λειτουργεί σήμερα ως παράρτημα του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου. Όσο μπαίνετε στον οικισμό, η βόλτα γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, περνώντας πλάι από λουλουδιασμένες αυλές, ασβεστωμένα σπιτάκια, και παραδοσιακούς φούρνους που μοσχοβολούν αχνιστό ψωμί. Αξίζει επίσης να επισκεφτείτε το Ιστορικό Αρχείο- Mουσείο Ύδρας, που φιλοξενεί κειμήλια της Επανάστασης και ντοκουμέντα από τους δύο παγκόσμιους πολέμους, καθώς και το Εκκλησιαστικό και Βυζαντινό Μουσείο, το οποίο στεγάζεται στα παλιά κελιά της Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Επόμενος σταθμός μας μία άλλη σημαντική ναυτική δύναμη κατά την διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας του 1821, οι Σπέτσες. Το πρώτο που θα αντικρύσουμε είναι η Ντάπια, το ολοζώντανο λιμάνι – σημείο συνάντησης του νησιού. Ο περίπατος που ξεκινά από την Ντάπια περνά κάτω από λιθόστρωτες διαδρομές και κανόνια που χρονολογούνται από την ελληνική επανάσταση, μέχρι να φτάσει στην Κοργιαλένειο Σχολή και το παλιό λιμάνι. Στη διαδρομή θα δούμε μερικά από τα πλέον χαρακτηριστικά κτίρια των Σπετσών, όπως το αρχοντικό της Μπουμπουλίνας, το αρχοντικό του Μέξη, τον Φάρο και την Παναγιά την Αρμάτα. Στο αρχοντικό του Μέξη βρίσκεται το Μουσείο των Σπετσών όπου ξετυλίγεται όλη η ένδοξη ιστορία τους, ενώ το αρχοντικό της Μπουμπουλίνας έχει μετατραπεί σε μουσείο αφιερωμένο στην ζωή της και την συμβολή της στην Επανάσταση του 1821. Μπορείτε να δείτε το ηλιοβασίλεμα από τον Φάρο, ο οποίος χτισμένος πάνω σε έναν πευκόφυτο λόφο, σε υψόμετρο 27 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, λειτούργησε το 1837 και είναι ένας από τους πρώτους στην Ελλάδα. Αφήνοντας πίσω το λιμάνι, ερχόμαστε σε άμεση επαφή με το αυθεντικό χρώμα που κρύβεται στην μέσα πλευρά του νησιού. Εκεί που ολάνθιστα σοκάκια περνούν έξω από γραφικές αυλές, εκεί όπου η καταπράσινη ενδοχώρα με τους πευκώνες και τα μεθυστικά αρώματα του καλοκαιριού μπλέκονται σε μείγματα μοναδικά. Αυτά είναι μάλιστα που έδωσαν στο νησί το όνομά του: Isola di Spezzie το αποκαλούσαν οι Ενετοί, όταν πέρασαν από τον Σαρωνικό, δηλαδή «μυροβόλο νησί». Τα πεύκα άλλωστε δεν θα εγκαταλείψουν στιγμή το οπτικό σας πεδίο, αφού φτάνουν μέχρι και τις καταγάλανες σπετσιώτικες ακτές, οι οποίες μπορεί να μην συγκρίνονται με εκείνες των Κυκλάδων, αλλά παραμένουν αρκούντως σαγηνευτικές για βουτιές. Αργά το απόγευμα επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο μας και χρόνος ελεύθερος για να περιπλανηθείτε στα στενάκια της περιοχής. Το βράδυ θα μεταβούμε στην εκκλησία για την Ανάσταση και από εκεί θα επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας για την παραδοσιακή μαγειρίτσα!

Μετά το πρωινό μας, αναχωρούμε για περιήγηση στην πανέμορφη πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας μετά την απελευθέρωση. Περπατώντας στην παλιά πόλη, δεν είναι να απορεί κανείς που πολλοί επισκέπτες της… δεν καταφέρνουν να ξεκολλήσουν, και καταλήγουν να μη βλέπουν τίποτα άλλο: Τα πλακόστρωτα δρομάκια της, που ελίσσονται ανάμεσα σε όμορφα αρχοντικά και κάτω από λουλουδιασμένα μπαλκόνια. Τα πέτρινα σκαλάκια που θα συναντάτε κάθε λίγα βήματα οδηγούν στις απάνω γειτονιές, στις οποίες βασιλεύει εκείνη η ονειρική ησυχία που θα σας φέρει στο νου κάτι από τη Μονεμβασιά. Στο κέντρο όλων, η πλατεία Συντάγματος με την εντυπωσιακή ανοιχτωσιά της είναι το σημείο μηδέν της παλιάς πόλης, και αυτό που συγκεντρώνει γύρω του τα περισσότερα αξιοθέατα: Την Βουλή που στεγαζόταν εδώ όταν το Ναύπλιο ήταν πρωτεύουσα της Ελλάδας, το ανάκτορο Ιωάννης Καποδίστριας, το αρχαιολογικό μουσείο, το σπίτι του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και, λίγο πιο μακριά, τον εντυπωσιακό ναό του Αγίου Γεωργίου. Το Βουλευτικό, το οποίο με βάση την ιστορία, κάπου τον 18ο αιώνα, δύο Βενετσιάνοι ήρθαν στο Ναύπλιο, να βρουν έναν θησαυρό που είχε κρύψει ο πατέρας τους όσο ήταν κυβερνήτης της πόλης. Συνάντησαν τον Τούρκο Αγά, στο σαράι του οποίου βρέθηκε όντως ο θησαυρός. Εκείνος, όμως, τους σκότωσε για να τον κρατήσει –λίγο αργότερα το μετάνιωσε, οπότε έριξε όλο το ματωμένο χρήμα στην κατασκευή ενός τζαμιού, για να ζητήσει από τον θεό να τον συγχωρέσει. Το τζαμί του έγινε, επί Καποδίστρια, η Βουλή του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Στο ισόγειο σήμερα είναι επισκέψιμη η Δημοτική Πινακοθήκη του Ναυπλίου. Το Παλαμήδι, στο οποίο με βάση έναν άλλο θρύλο, από αυτούς που πλημμυρίζουν το Ναύπλιο, τα σκαλιά του ήταν, χίλια, μέχρι που το άλογο του Κολοκοτρώνη έσπασε το τελευταίο και έμειναν 999.. Οι πιο αθλητικοί θα δοκιμάσουν να τα ανέβουν, οι υπόλοιποι μην αγχώνεστε, υπάρχει κανονικότατος δρόμος που σας οδηγεί στην είσοδο του κάστρου. Προσφέρει φαντασμαγορική θέα στην πόλη από τις πολεμίστρες του, υπέροχες διαδρομές στο εσωτερικό του και απανωτές ανατριχίλες στην τρύπα-φυλακή του Κολοκοτρώνη, που δεν ενδείκνυται για κλειστοφοβικούς. Θα δούμε επίσης το Μπούρτζι, το οποίο έχτισαν οι Βενετοί, το 1473, και το έλεγαν Castello dello Soglio, δηλαδή Κάστρο του Θρόνου. «Μπούρτζι» το είπαν οι Οθωμανοί που ήρθαν αργότερα, φρούριο δηλαδή, και το όνομα του έμεινε. Το μικρό χιλιοφωτογραφημένο φρούριο επάνω στο νησάκι των Αγίων Θεοδώρων έχει υπάρξει φυλακή και αργότερα πολυτελές ξενοδοχείο ως τα τέλη του 1970. Σήμερα, είναι το τέλειο σκηνικό κάθε ναυπλιώτικου ηλιοβασιλέματος. Η Ακροναυπλία, ήταν η Ακρόπολη των αρχαίων χρόνων, στην οποία Βενετοί και Φράγκοι προσέθεσαν τείχη, φρούρια και κανόνια. Σήμερα, είναι μια από τις ωραιότερες βόλτες του Ναυπλίου, με τις ανηφοριές της να αποκαλύπτουν πίσω από κάθε στροφή άλλη μια υπέροχη θέα στην πόλη-στη θάλασσα-στην πόλη και πάει λέγοντας. Το Λιοντάρι των Βαυαρών είναι εντυπωσιακό, είναι τεράστιο, είναι σκαλισμένο στον βράχο με ένα μικρό πάρκο να απλώνεται κάτω από τα πόδια του. Το λιοντάρι που κοιμάται είναι έργο του Γερμανού γλύπτη Kρίστιαν Zίγκελ, φτιάχτηκε κατόπιν παραγγελίας από τον βασιλιά Λουδοβίκο, πατέρα του Όθωνα, στη μνήμη των βαυαρών στρατιωτών της ακολουθίας του Όθωνα, που πέθαναν στο Ναύπλιο το 1833 από επιδημία τύφου. Οι ντόπιοι, βέβαια, λένε ότι αυτά που τους σκότωσαν ήταν τα πολλά πικράγγουρα που έφαγαν, εξ ου και η άλλη, ανεπίσημη ονομασία του μνημείου «Αγγουρώον». Επιστροφή στο Τολό για το Πασχαλινό μας γεύμα και το απόγευμα θα έχουμε χρόνο να κάνουμε μια βόλτα στην γραφική παραλία του χωριού.